Het is stil in het atelier van vioolbouwer Gaspar Borchardt. Geen machines, alles is handwerk. Aan de muur hangen foto’s van de vioolmakersklas in Cremona waar Gaspar als twintiger zijn opleiding volgde bij Alexander Crillovi. Al vroeg was Gaspar gebiologeerd door de verschillen in kwaliteit bij het esdoornhout dat hij zocht. Houthakkers en boswachters leerden hem hoe het hout te beoordelen. Ook realiseerde hij zich dat Stradivarius zijn hout liet transporteren over de rivieren; een reis van maanden. Dus experimenteerde hij ook met hout dat lang in het water had gelegen. Aanvankelijk op zoek naar hout in Noord-Italië en de Balkan vond hij de ideale esdoorns in Bosnië. Helaas een moeilijk bereikbaar gebied omdat het bos in een mijnenveld lag na de Bosnische burgeroorlog, maar met hulp van een houthandelaar in Sarajevo kreeg hij zijn hout.
Als groot fan van Janine Jansen wilde hij de “Janine viool” bouwen. Zij speelt namelijk op een bruikleeninstrument, de Shumsky-Stradivarius en was inderdaad op zoek naar een eigen viool.
Er vindt een ontmoeting plaats tussen Gaspar Borchardt en Janine Jansen en zij bespeelt het uiteindelijke resultaat van deze charmante vioolbouwer die ziel en zaligheid stopt in de bouw van zijn violen.