Hoogleraar Leda is op vakantie aan zee wanneer ze de jongere Nina opmerkt. Ze ontwikkelt een obsessie voor de dame en diens dochter en observeert hun relatie en bezigheden. Op deze manier wordt Leda aan haar eigen moederschap herinnerd. Ze wordt geconfronteerd met de keuzes die ze maakte in het verleden. Bij aanvang heb je nog het idee dat de film zich zal ontwikkelen tot een simpele romantische komedie. Dat blijkt niet zo te zijn. The Lost Daughter is geen gemakkelijke crowdpleaser. The Lost Daughter is meer dan alleen een film over een eigenzinnige vrouw van middelbare leeftijd die vakantie viert op een idyllisch Grieks eiland en aldaar prettige en minder prettige botsingen heeft met locals en toeristen. De film gaat verder dan dat. Lea is geen slechte moeder. Ze houdt van haar kinderen. Ze voelt zich alleen erg ongemakkelijk in de rol van moeder. Ze is geen zichzelf wegcijferend natuurtalent. Bovendien lonkt de carrière.

De wrijving tussen onvoorwaardelijk moederschap, egocentrisme en de impact daarvan op haar psychische gezondheid en op de relatie met de vader van haar kinderen is als het kijken naar een slingerende rivier die nu eens kalm en dan weer woest voorbij stroomt. Bijzonder intrigerend