Een meisje rent als een bezetene door Parijs. Joseph kan niet van de noodrem in de metro afblijven en Valentijn heeft permanent een helm op zijn hoofd om te voorkomen dat hij zichzelf iets aandoet. Bruno trekt zich het leed van deze kinderen aan en neemt ze onder zijn hoede. Meer dan veertig begeleidt hij al, met nog een stuk of vijftig op de wachtlijst.

Gesteund door zijn vriend Malek die jonge mensen die “nergens voor deugen” opleidt tot begeleiders van deze autistische kinderen verzinnen ze allerlei uitstapjes als oefening in begeleiding en verantwoordelijkheid.

Het ministerie krijgt lucht van hun “praktijken” en ze worden door een inspecteur op het matje geroepen. Wanneer het tot het ministerie doordringt dat zij zelf niets anders te bieden hebben dan vastbinden, opsluiten en platspuiten komt er een voorlopige sanctionering van een aantal van deze warme waardevolle, menselijke organisaties. Een schrijnend onderwerp dat zeer invoelbaar en met humor in beeld wordt gebracht.